έχουμε καιρό να τα πούμε...

Στην καρδιά του φθινοπώρου!
Η φύση ποτίζεται και τα σύννεφα παίζουν στον ουρανό για να χαζεύουμε εμείς....
Οι καιροί μπορεί να είναι χαλεποί ,
μα οι δύσκολοι δρόμοι υπάρχουν για να περπατάνε οι ήρωες.
Η βροχή για να ξαναβγεί το ουράνιο τόξο....
Οι οικογένειες μονοιάζουν σαν κάτι δυνατότερο να τους ενώνει από πριν.

Έχω πετάξει από πάνω μου τις σκόνες, έχω γεμίσει τις ώρες μου χρυσάφι,
μιλάω πιο συχνά με τους ανθρώπους
και με τον άλλο μου εαυτό κοιμόμαστε αγκαλιά!

Ο χειμώνας που είναι στο κατώφλι μου, ζεστά χαμογελά...

Οι κόποι ανταμοίβονται , το μέλλον φαντάζει αισιόδοξο , ποτέ μου δεν ζητούσα πολλά...
Μαθήματα ζωγραφικής προστίθενται στην συλλογή μου και πρωινά Κυριακής θα γεμίζουν χρώμα
τους καμβάδες μου,
το βλέμμα μου θα περιπλανιέται σε αφρούς
η ζωή θα κυλά με αρώματα και ορχιδέες...

Μην απομακρύνεστε !

Αφήστε μου τα χνάρια σας ,
σκορπίστε εικόνες σας
να μαζέψω,
σαν ροδοπέταλα να ακουμπήσω στο λευκό...

9 Οκτώβρη 2011 , πριν βγει ο ήλιος...

αγαπώ ότι συμβαίνει εκεί έξω
όταν οι στάλες μοιάζουν με μορφές
όταν ο νους ταξιδεύει πλάι στη δροσιά
και η μυρωδιά κυριεύει το είναι

 

και αν ετούτο  ειν' το ριζικό μου ...

εγώ το αποδέχομαι!

(αφιερωμένο στην αγαπημένη μου καθηγήτρια αγγλικών Σμαράγδη Κορτσαλιουδάκη-Βιζυράκη)