Ατενίζω τα ανοίγματα ανάμεσα στα σύννεφα με το χαρωπό χρώμα.
Παιχνιδίζουν με τα όνειρά μου και μαγεύουν τη ζωή.
Προκαλούν την πλάση για ατέλειωτα ερωτοτροπήματα και κυνηγούν τους ήχους των πουλιών που χάνονται ανάμεσά τους μπλέκοντας σαν ιστό το αποπλανημένο μυαλό τους...
Ποιας διάστασης την πύλη χρειάζεται να ανοίξω να βρεθώ κι εγώ εκεί σαν ροδογάλαζο χρώμα να φυσήξω ανάσα ηδονική στα έγκατά τους και να γεννηθούν αστρόσκονες ειρήνης να περιτριγυρίσουν τη γης.
Να γεμίσουν τραγουδίσματα τα βλέμματα και οι ψυχές των ανθρώπων , να πετάξουν κι αυτοί ανάμεσα τους σαν αερικά μαγεμένα....
Περνάει ο καιρός , το σπίτι μας ερήμωσε....
Στην πισίνα του ξενοδοχείου πλατσουρίζουν μερικά παιδιά που κοιτάς αμέριμνος από την ξαπλώστρα που σε κατάκτησε από το πρωί.
Σκέφτεσαι πως σε κάθε άλλη περίπτωση αυτή η εικόνα θα μπορούσε να σε συνεπάρει.
Όμως όχι!
Στο μυαλό σου στριφογυρίζει αδιάκοπα το παλιό σου σπίτι που ήταν εξοπλισμένο με όλα τα κομφόρ της αγάπης, μακάρι να μπορούσες να γυρίσεις εκεί για λίγα λεπτά να ρουφήξεις όση αγάπη χωράνε τα πνευμόνια σου και μετά να ξαναχαθείς σε πράγματα που δεν γνωρίζεις , σε σοκάκια που ο ήχος των παπουτσιών σου ακούγεται σαν τρίξιμο χαμένων ονείρων....
Οι μέρες μοιάζουν να τρέχουν τόσο αργά , τα χέρια σου τόσο κουρασμένα άδεια, το μυαλό σου τόσο συγυρισμένα χαμένο... όλα μοιάζουν να σε ειρωνεύονται γιατί αργοπορημένα βιάστηκες...
Η ζωή σου μπλέχτηκε στα βάτα μιας πλαγιάς μακριά από ανθρώπου μάτι, σε εσένα τόσο γνώριμα...
Θέλεις να ξυπνήσεις ένα πρωί και κανείς να μην γνωρίζει για εσένα τίποτα εκτός από το όνομά σου
και τη διεύθυνσή σου .
Κι εσύ να έχεις ξεχάσει πως υπήρξε ποτέ αυτό το ξενοδοχείο με τα κρύο δωμάτιο, Αύγουστο μήνα....
... στα σύννεφα φάνηκε μια ηλιαχτίδα ...είχε για μπαστούνι το κλειστό παρασόλι... χαμογελούσε στον άνεμο ξένοιαστα γουρλώνοντας τα μάτια της καθώς εκείνος χτυπούσε με φόρα το χρυσό πρόσωπό της. Ανάμεσα στα ανοίγματα ακούστηκαν ανθρώπινα τιτιβίσματα που χόρευαν με ρυθμό...
