κάποια φεγγάρια μετά....

...έλειψα αρκετό καιρό. Κάθισα πολλές ώρες μόνη. 

Υπήρξαν στιγμές εκκωφαντικής σιωπής. Υπήρξαν στιγμές που με κούφαναν οι συνεχόμενες απογειώσεις πολεμικών αεροσκαφών που κατευθύνονται για να σκοτώσουν Λίβυους...Υπήρξαν αρκετές ώρες που τρίβωντας τα δάκρια στα μάτια κατάφερνα να πρηστούν ακόμα περισσότερο, να γίνουν πιο κόκκινα... Πολλές στιγμές θύμωσα με τον εαυτό μου, για όλα εκείνα τα λάθη που δεν διόρθωσα..Άκουσα φωνές να μου γκαρίζουν, αδιάκοποι πόλεμοι στήθηκαν μπροστά μου , κόσμοι συγκρούστηκαν και δεν ήξερα από που να πιαστώ.Οδηγήθηκα σε ένα σκοτεινό κόσμο ψάχνονας μια ζεστή φλόγα που θα με αγκάλιαζε για να αγαλιάσει ην ψυχή μου που κουράστηκε από την ταλαιπωρία ετών...

Προσπάθησα να συναρμολογήσω όλα τα ανεξήγητα φαινόμενα τρέμωντας απεγνωσμένη για λευτεριά! Έψαχνα μάταια να βρω κάτι να σώσω, ζητιάνευα για διέξοδο και τελικά κοιτώντας μπροστά ένα βράδυ Μεγάλης Παρασκευής , ενώ περπατούσα σε ένα ολοσκότεινο δρόμο χωρίς κανένα φως και κινδυνεύοντας να πέσω σε κάποιο χαντάκι, απλώθηκε μπροστά μου η αλήθεια.

Έιμαι αυτή που είμαι, με δέχομαι , όσα έπραξα ήταν ο δρόμος μου, δεν ακολούθησα ποτέ τον δρόμο που άλλοι μου υπέδειξαν . Όσο και να με πονάει το παρελθόν δεν θα το ξεχάσω ποτέ, αυτό είναι εκείνο που με τόσο δυνατό τρόπο μου έδειξε ότι ενώ όλα αυτά τα τραγικά συνέβαιναν πάντα με κρατούσε ζωντανή ένα υπέροχο φως!Δεν διάβασα πολύ όλες αυτές τις ημέρες ενώ το ήθελα, το μυαλό μου έτρεχε μαραθώνιο και δε με άφηνε...Είχα χρέος να σκεφτώ μόνη και να ανταπεξέλθω σε όλο αυτό το κυνηγητό.Νήσεψα μετά από πολλά χρόνια , βίωσα το Πάσχα όπως ποτέ, προσευχήθηκα ενώ είχα σταματήσει να το κάνω .Δεν πίστευα σε τίποτα, δεν ήθελα να πιστέψω , πονούσα πολύ για να το κάνω και πίστευα μόνο πως ο κόσμος είναι μάταιος. 

Όχι , δεν είναι , τίποτα δεν είναι μάταιο! Μου το ψυθίρισαν γλυκά μεγάλες μορφές , ο Νίκος Παπάζογλου και ο φίλος του ο Ρασούλης, ο Καζαντζάκης  και οι γραφές , μα ακούγοντας τα λόγια του Γιάννη Σακελαράκη , όσο κι αν ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς τελικά είχα φτάσει εκεί! Δεν θέλει πολλά πράγματα η ζωή...λίγα θέλει! Θέλει να ξέρεις τι έχεις μέσα σου, θέλει να αγαπάς και να πιστεύεις, όμως για μένα τελικά το μεγαλύτερο μυστικό που ξεπρόβαλε μπροστά μου όταν κρεμόμουν στο χάος προσπαθώντας να το ταράξω είναι που άκουσα τη σιωπή! 

Τη σιωπή της δημιουργίας , τη σιωπή της σοφίας. Μέσα στη σιωπή με άγγιξε ο Θεός , εκεί λάμπει το φως ,εκεί βρίσκει την τάξη η αναρχία....εκεί δεν υπάρχουν δεσμά και κάγκελα , μόνο ειρήνη διάχυτη , γαλήνη,ωρίμανση, εκεί το τραγούδι δεν είναι λυπητερό! Είναι ο κήπος που έψαχνα να βρω από όταν ήμουν μικρή, είναι όλοι οι σκοποί εκπληρωμένοι., είναι τα αστέρια που δεν μπορούσα να  πιάσω.Τα μάτια μου είναι πια ανοιχτά , δε φοβάμαι τίποτα. Κανείς δε μπορεί να νικήσει το χρόνο, όμως ότι ζούμε είναι συνέχεια του παρελθόντος , είναι ένα σημείο του κύκλου, είναι πράξεις που ακούγοντας τη σιωπή μπορούν να είναι σωστές, να είναι ασπίδες στην μάχη, βάρκες σε γαλήνια νερά.

Αυτόν τον Απρίλη δεν ήμουν εδώ γιατί έπρεπε να ακούσω τη φωνή μου, έπρεπε να κοιτάξω μέσα μου πιο πολύ από ποτέ. Με έσωσε η αλήθεια, αυτή που κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να της ξεφύγει. Συναρμολόγησα το άπειρο και ακούμπησα τα άγια χώματα. Κόλλησα τη ρωγμή του χρόνου! Ο ήλιος μου εξομολογήθηκε τα μυστικά του! Αποδέχτηκα τον κόσμο μέσα μου, έμαθα το λόγο ύπαρξής του . Επέστρεψα από το ταξίδι στην άβυσσο τραγουδώντας ...