Ο άνεμος στριγγλίζει μανιασμένα στα αυτιά μου
Το σκοτάδι ραπίζει αλύπητα τη γνώση τη παντοτινή
Η μοναξιά καυτό οξύ το γαλαξία μου διαλύει
κι εσύ στο μεταξύ στρατιώτης, τηρείς τάφου σιγή
Ελήστεψαν τα ρόδα τα λευκά απ' την αυλή μου
Στα όνειρά μου στάθηκαν σύντροφοι πιστοί
Σ' αντίσκηνο κουλουριάζεται η άπορη φωνή μου
Χαμήλωσαν τα φώτα απόψε, πεθαίνει η λογική...
Άντρας ο Άνεμος...
ΑπάντησηΔιαγραφήδιψά για Θάλασσα!....
Φιλί... της ΕΥΑΣ δαγκωματια στο Αιωνιο Μήλο, στα Μάγουλά σου που κοκκινίζει!!!!
μην τον ακους τον ανεμο να σε πλανεψει θελει....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπανίζει τέτοιος θάνατος ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουν περάσει δέκα μέρες και σίγουρα τα πάντα έχουν ηρεμήσει. Και είναι καλύτερη η διάθεσή σου. Σαν να σε βλέπω να χαμογελάς, προαιώνια Εύα.
ΑπάντησηΔιαγραφήτιμή μου που μπαίνετε και αφήνετε τα φιλικά σχόλιά σας, γιατί όσα γράφω είναι μικρά βρέφη που μπουσουλούν άτσαλα σε ένα άφραγο παιδότοπο...
ΑπάντησηΔιαγραφήDesde hoy sigo tu blog, me ha gustado. Si lo deseas te invito a conocer mi blog y si es de tu agrado, me gustaria tenerte como seguidora de mi blog y asi seguir en contacto. Saludos. Manoli.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία να πεθαίνει η λογική στο βωμό του έρωτα. Τη βλέπω σαν εχθρό του..
ΑπάντησηΔιαγραφή