Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

απόψε που φυσάει...

Ο άνεμος στριγγλίζει μανιασμένα στα αυτιά μου
Το σκοτάδι ραπίζει αλύπητα τη γνώση τη παντοτινή
Η μοναξιά καυτό οξύ το γαλαξία μου διαλύει
κι εσύ στο μεταξύ στρατιώτης, τηρείς τάφου σιγή


Ελήστεψαν τα ρόδα τα λευκά απ' την αυλή μου
Στα όνειρά μου στάθηκαν σύντροφοι πιστοί
Σ' αντίσκηνο κουλουριάζεται η άπορη φωνή μου
Χαμήλωσαν τα φώτα απόψε, πεθαίνει η λογική...

7 σχόλια:

  1. Άντρας ο Άνεμος...

    διψά για Θάλασσα!....

    Φιλί... της ΕΥΑΣ δαγκωματια στο Αιωνιο Μήλο, στα Μάγουλά σου που κοκκινίζει!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μην τον ακους τον ανεμο να σε πλανεψει θελει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχουν περάσει δέκα μέρες και σίγουρα τα πάντα έχουν ηρεμήσει. Και είναι καλύτερη η διάθεσή σου. Σαν να σε βλέπω να χαμογελάς, προαιώνια Εύα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. τιμή μου που μπαίνετε και αφήνετε τα φιλικά σχόλιά σας, γιατί όσα γράφω είναι μικρά βρέφη που μπουσουλούν άτσαλα σε ένα άφραγο παιδότοπο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Desde hoy sigo tu blog, me ha gustado. Si lo deseas te invito a conocer mi blog y si es de tu agrado, me gustaria tenerte como seguidora de mi blog y asi seguir en contacto. Saludos. Manoli.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ωραία να πεθαίνει η λογική στο βωμό του έρωτα. Τη βλέπω σαν εχθρό του..

    ΑπάντησηΔιαγραφή