η σκοτεινιά που απλώνει με ρουφάει
πίνει τα απομεινάρια μου
καθυστερεί τη βλάστησή μου
καταδικάζει το σχολειό μου
σαπίζει τα αγγεία μου
με κάνει σκιά χωρίς άκρα
με αφήνει παγωμένη στο υγρό χώμα
κι εκεί τα ερπετά με κατασπαράζουν
προσμένω την αποκάλυψη
σαν διψασμένο μουδιασμένο αγρίμι
βάλτε μου μία σταγόνα να πιω
γκρεμίστε τα τείχη που δεν αντέχω
ενώστε τα κομμάτια μου εκεί επάνω
εμίσησα τη γη και τα έγκατά της....
σκοτεινός ήλιος
ΑπάντησηΔιαγραφή